Τα ξύλα ελιάς τοποθετήθηκαν στην ψησταριά. Η φωτία άναψε και σύντομα δημιουργήθηκε η κατάλληλη καρβουνιά για το ψήσιμο. Παντσέτες, σουβλάκια ,χωριάτικα λεπτά λουκάνικα και μπρατβουρστ. Τα κρέατα ψήθηκαν απροβλημάτιστα και ήρθε επιτέλους η ώρα του κρασιού. Οι επιλογές ήταν δύο : ο Αγιορείτικος ερυθρός Τσάνταλη των ποκιλιών Grenache rouge & Λημνιό και το μοναστηριακό και βιολογικό της μονής της Αγίας Τριάδας των Τζαγκαρόλων Κρήτης ένα σπουδαίο όπως αποδείχθηκε Cabernet Sauvignon.
Ο αγιορείτικος Τσάνταλη καταναλώθηκε γρήγορα και ευχάριστα. Δεν έκρυβε εκπλήξεις, δεν προκάλεσε ιδιαίτερα σχόλια και σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα ελαφρύ κρασί που εύκολα αρέσει.
Η έκλπηξη (ευχάριστη) κρυβόνταν στο μοναστηριακό cabernet. Χρώμα : βαθύ κόκκινο, σχεδόν μαύρο. Χαρακτηριστικό ήταν οτι με το που σερβιριστικε, υπήρξαν ταυτόχρονα σχόλια απο τους παραυρισκομένους για το χρώμα. Το κρασί αυτό άλλαξε την διάθεση στο τραπέζι. Απο καλή έγινε ενθουσιώδης. Το κρασί αυτό έγραψε. Χωρίς να είναι υπερβολικό γέμιζε το στόμα και για ώρα μετά υπήρχε η γευση του στο στόμα και το μυαλό. Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι στην πρώτη ευκαιρία θα ξανανοιχθεί.
Πληροφορίες για τα κρασιά και τους παραγωγούς :
